Friday, July 12, 2013
Sabi ko sa sarili ko, I will hold on hanggang sa mapagod ako. I will feel every inch of pain hanggang sa maging manhid na ako, wala nang nararamdaman at hindi na masakit kapag bumitaw ako. Siguro eto na 'yung oras na 'yon.
Pero mali ako. Hindi nawala yung sakit. Hindi ako naging manhid. Napagod lang ako. Pagod na akong kumapit, mag-care, umasa at maghintay. Hindi nakakapagod ang magmahal, never will it be. Siguro I will always love that person pero hanggang dun na lang 'yon. Hindi na ako umaasa, I don't care anymore. Not because that person doesn't deserve na bigyan ng care or pag-invest-an ng feelings but because I know I deserve a love more than this.
Sabi nga sa Perks of Being a Wallflower, We accept the love we think we deserve." And I realized, hindi ko dapat tanggapin na ganito lang ako, naghihintay sa ewan. Merong taong nagmamahal sa'kin ng sobra sa gusto ko, I think, I deserve that more kesa sa love na hindi naman narereciprocate.
Hindi ako bitter. Happiness is a choice and I choose to be happy.
I have lived for 20 years na wala yung tao na 'yon and I know, kaya kong patuloy na mabuhay kahit wala sya.
Siguro may mga taong dumarating sa buhay natin para lang turuan tayo ng lesson. Siguro eto yung lesson na tinuro nya sa'kin---That I deserve more.
0 comments:
Post a Comment